Türkiye’deki tüm kurumlar, işleyen her sosyal organ Başbakan’a bağlanıyor. Türk yönetim sisteminde son sözün Başbakan’da olduğunu biliyoruz. Ama her şeyin Başbakan’a bağlandığı bir düzene ilk defa şahit oluyoruz.

MİT doğrudan Başbakan’a bağlandı. HSYK doğrudan Başbakan’a bağlandı. Medyanın bir bölümü doğrudan Başbakan’a bağlandı. İnternet doğrudan Başbakan’a bağlandı. Madencilik ruhsatı vermek ve yenilemek Başbakan’a bağlandı. İhale sistemi dolaylı olarak Başbakan’a bağlı. Federasyon ve Fenerbahçe dolaylı olarak Başbakan’a bağlı. Geçenlerde Cüneyt Özdemir yazmıştı; Türkiye’nin herhangi yerinde inşa edilecek camilerin mimari planları bile Başbakan’dan soruluyor.

Türkiye adım adım bir “parti devleti”ne ve “ebedi şef” sistemine gidiyor.

Ak Parti Düzce Milletvekili Fevai Arslan; “başımızda öyle bir lider var ki dünya liderliği kabiliyetinde ve Allahu Teala’nın bütün vasıflarını toplamış bir lider, Sayın Tayyip Erdoğan var” demişti.

Sayın Başbakan’ın Muğla mitinginde kullandığı ifadeler de bir acayipti: “Biz rahmet için geldik gazap için değil. Bizim rahmetimiz gazabımızı aşacaktır inşallah” dedi Sayın Başbakan…

Yüce Allah Celle Celaluhü hadisi kutside kendisini tanımlarken insanlara “rahmetim benim gazabımı geçmiştir” diye seslenmiyor mu ?

İşte Sayın Erdoğan neredeyse aynı cümleyi kullanıyor.

Erdoğan siyaset ötesi bir ilahi ikon haline getiriliyor. Kendisi ve çevresi tarafından. Türkiye’nin çeşitli kentlerinde sıkça gördüğümüz “Sağlam İrade” afişleri de bu ikonlaşmayı, tabulaşmayı ve totaliterleşmeyi simgeliyor.

Daha çok asılsın bu afişlerden ki Türkiye’nin nasıl otokratik bir ülke haline geldiğini cümle aleme göstermiş olalım.

Tek devlet, tek millet, tek bayrak, tek parti, tek lider, tek Başbakan, tek Erdoğan…

Eskiler nasıl dua edermiş ?

“Allahü Teala, dünya durdukça durası sultanımıza, devletlü padişahımıza zeval vermesin.”

Ama bu duanın yanında bir de çok tesirli tavsiye dökülürmüş aynı dudaklardan:

“Mağrur olma Padişahım, senden büyük Allah var.